اول سلام به عزیز دلم امام رضای رئوف 
      آقا جان دلم برای حرم زیبات تنگ شد و حرفهــــای دلم شـــد شعر و برات گفتم
      امید که قبولم کنی :

      چه گــویـم مشهـدت شــهــد دل من             تـــو هستی کعبـــه ام مهـــد دل من
      ضریحت قطـعه ای از خــاک  کـوثر            شمیمت بهــتر از  هر مشک و عنبر
      رضـا جــان بی تو من قدری ندارم             ولای ات دارم و دردی نـــــــــــدارم
      که درمــانم تــوئی ای جــان جانان            همـه ایمــان مــن ، مولا و سلـطان
      امــامم هستی و مــن هــم غلامت             شفــیـــعم گــردی  و جــانم فــــدایت
      حریمت جنت  و فردوس اعــلاست             کنـــیزت بـهتراز شـاهـان دنیـــاست
      همه شاه و گـــدا در پیش تـو خس             که عشقت در جهـان بـاشد مرا بس
      بود خــدمت بـــــه  تـــو آمـــال قلبم            اگـر قــابــــل کنی رخصت به  وصلم
      همه کعبه رونـــد بــر حج و عمره             دل من کــوی تــــــــو ای مـــاه بدره
      الــهی بی رضــــــا هــرگز نبـــاشم             رضــایم حـق بــود بی او چه باشم؟
                                                                                                  علی - 15/1/87